Już w znaleziskach archeologicznych nawet sprzed 40 000 r.p.n.e. stwierdzano schorzenia zębów – braki uzębienia, stany ropne kości szczęki itp. Czaszki ludzi z Cro-Magnon ( sprzed 25 tys. lat) noszą ślady próchnicy zębów.

Najwcześniejsze opisy schorzeń jamy ustnej pochodzą z tekstów sumeryjskich (5.000 r. p.n.e.) i opisują robaki jako przyczynę zepsutych zębów. Są historyczne dowody na stosowanie w Chinach w III wieku p.n.e.akupunktury w celu zmniejszenia cierpień związanych z bólem zęba.

Już w 700 r. p.n.e. Etruskowie potrafili wytwarzać kosztowne protezy zębowe, które miały na celu poprawę funkcji żucia i efektów kosmetycznych.
Sztuczne zęby u Etrusków żyjących w północnej i środkowej Italii służyły głównie celom kosmetycznym    i reprezentacyjnym. Do takiego wniosku skłania fakt, że protezy sporządzano jedynie dla widocznych        z  zewnątrz części zgryzu. Najstarsze wypełnienie stomatologiczne odkryte przez archeologów pochodzi  z Egiptu sprzed 2000 lat.

W II wieku n.e. Galen, zaleca leczenie chorób zębów przy użyciu medykamentów, a w VII wieku n.e. w Chinach zostaje wymieniona po raz pierwszy receptura amalgamatu.

Od wieków średnich do wieku XVII większość zabiegów (usuwanie zębów, nacinanie ropni itp) była wykonywana przez cyrulików, którzy także strzygli, golili, stawiali pijawki.

W 1634 roku papież ogłosił oficjalnie beatyfikację Apolonii, która jest patronką dentystów oraz osób cierpiacych z powodu chorych zębów.

W 1848 roku Arculanus (Giovanni d’Arcoli),  włoski lekarz, jako pierwszy opisuje borowanie zęba i wypełnienia zębów płatkami złota.